U?ytkownik "***@niel" <***@gazeta.pl> napisa? w wiadomo?ci news:t96d8hv3p9pg.acgvdys6137z$***@40tude.net...
Były też aż do początku lat
Post by ***@niel90-tych kombinacje typu 8ab~8cd~wxyz (gdzie ~ oczekiwanie na sygnał).
Dodzwonienie się automatyczne do takich miejsc wymagało dużo
samozaparcia, bo zawsze któraś centrala po drodze mogła byc zajęta.
A telefonów było coś około <20 na 100 mieszkańców :(
W 1989 roku było 8,2 telefonów na 100 mieszkańców.
A co do reszty:
W Polsce pierwszy normatywny dokument definiujący plan numeracji został
wydany w roku 1965. Przewidywał on istnienie 304 SN*, odpowiadających, poza
nielicznymi wyjątkami, ówczesnym powiatom.
Pod koniec 1974 r. powstał projekt nowego PNK zakładający m.in.
zmniej-szenie liczby SN do 255. Wobec zmian w podziale administracyjnym
kraju, likwidujących powiaty i tworzących 49 województw w miejsce
wcześniejszych 17, nie stał się on dokumentu obowiązującym.
Drugi oficjalny PNK pojawił się pod koniec 1976 r. Przyjęto w nim zasadę
zamykania SN w granicach województw i obejmowania nimi pełnych obszarów
pewnej liczby jednostek administracyjnych (gmin). Liczba SN spadła do 176.
Dokumenty te różniły się przede wszystkim liczbą i sposobem definiowania SN.
Zawierały też wiele cech wspólnych. Ustalały w tzw. "stanie docelowym"
stosowanie jednolitej 8-cyfrowej numeracji krajowej z 7-, 6- i 5- cyfrowymi
numerami strefowymi (wybrana jedna wartość w każdej SN) i odpowiednio 1-, 2-
i 3-cyfrowe WMM*. Każdej SN przydzielały tylko jeden WMM, aczkolwiek mógł on
być inny w stanie przejściowym i docelowym. W okresie przejściowym zezwalały
na stosowanie niejednakowej długości KNA* (7 i 8 lub 8 i 9, a nawet 7, 8, i
9 cyfr). Definiowały także jednolity dla wszystkich SN zestaw i postać (9xx)
numerów do AUS*. Nie zawierały natomiast żadnych ustaleń w kwestii
powszechnych wówczas rejonów nie powiązanych systemem numeracji krajo-wej, a
jedynie nieregularnymi relacjami połączeń automatycznych opartych na
zróżnicowanych, jawnych numerach kierunkowych ("miasto-miasto").
Kolejny PNK pojawił się w 1988 r. Wprowadził on nowy element w struktu-rze
obszarów sieci - okręgi telekomunikacyjne jako fragmenty SN. PNK-88
do-puszczał stosowanie w dużych SN mieszanej, 6- i 7-cyfrowej numeracji
strefo-wej oraz dwóch WMM dla tych SN, tak aby długość KNA nie przekraczała
8 cyfr (np. dla Warszawy były to wskaźniki 2 i 22). Liczba stref została
zmniej-szona do 118 i przewidziano likwidacje dalszych 9. Dopuszczono
przejściowe stosowanie rejonów numeracyjnych (swego rodzaju pomocniczych
SN), defi-niując ich 27 ze wskaźnikami liczącymi od 2 do 4 cyfr. Pojemność
tego planu została oceniona na 30 mln numerów i sądzono, że jest to liczba
wystarczająca do ok. 2025 r. (!).
Kolejne trzy PNK pojawiły się pod rządami ustawy o łączności z 1990 r.
li-beralizującej rynek telekomunikacyjny w Polsce. Odtąd były one
publikowane w dziennikach urzędowych (początkowo Monitorze Polskim, później
Dzienniku Ustaw). Wcześniejsze miały charakter unormowań
wewnątrz-resortowych, gdyż w zasadzie dotyczyły jednego przedsiębiorstwa.
Plan z 1991 r. oznaczony był symbolem PNK-90TF. Zdefiniowano w nim 2 etapy.
W etapie I przewidziano 118 SN, z których 10 miało zostać zlikwidowa-nych
oraz 32 rejony numeracyjne (także do likwidacji). W etapie II liczna SN
miała zostać zmniejszona do 56. Format i długość KNA pozostała bez zmian, z
tym że w etapie II WMM miały być już tylko 1- i 2-cyfrowe. W PNK-90TF
po-jawiły się wskaźniki dla sieci radiotelefonicznej (90),
teleinformatycznej (20), służby radiokomunikacji przywoławczej (98 i 99)
oraz sieci KOMERTEL (39). Dokument ten zawierał też m.in. zalecenie
dotyczące formy podawania (pisow-ni) numerów telefonicznych.
PNK-95TF z 1996 r. po raz pierwszy związał pojęcie SN z obszarem
woje-wództwa według obowiązującego wówczas podziału administracyjnego.
Prze-widywał on docelowo przejście na 9-cyfrową jednolitą postać KNA z
2-cyfrowymi WMM oraz 49 SN. Tymczasem w 1996 r. w tak zdefiniowanych SN
istniało 95 tzw. TON*, posiadających swój numer kierunkowy, a niektóre SN
miały jeszcze 3-cyfrowe WMM. W PNK-95TF pojawiły się osobne wskaźniki dla
sieci NMT (90) i GSM (60) oraz wskaźniki dla usług audioteksowych (70) i
freephone (80). Przewidziano w bliżej nieokreślonej przyszłości przejście na
numerację 10-cyfrową, zlikwidowanie prefiksu krajowego i wybieranie całego
KNA w całej sieci.
PNK z 2000 r. nie wprowadził istotnych zmian do numeracji. Z definicji SN
usunięto zapis utożsamiający jej obszar w terenem województwa, a zasięg SN
ustalono w PNK jedynie przez wyliczenie gmin wchodzących w jej skład, co nie
miało wpływu na przebieg granic SN. Wyznaczono w nim termin likwidacji TON i
ujednolicenia numeracji we wszystkich SN do końca 2000 r. Pojawiły się nowe
wskaźniki dla sieci komórkowych (50, obok istniejących wcześniej 60 i 90),
sieci wydzielonych (27, 28, 29) i przywoławczych (64 zamiast 98 i 99). Sieci
inteligentne uzyskały wskaźniki 30 i 40, obok funkcjonujących wcześniej pod
inna nazwą 70 i 80. Dla AUS zarezerwowano także numery zaczynające się od
11. Wobec liberalizacji rynku usług międzystrefowych pojawił się NDSMS*
zwany potocznie i błędnie "prefiksem" z początkowymi cyframi 10.
--
Telesfor Baudot